Gram Zdrowia

Home
biegunka
----- Biuletyn Medycyny Alternatywnej -----
----------------------------------------------------------------------

Magnez (2/4)


Czy masz niedobory?

Wielu ludzi nie otrzymuje wystarczających ilości magnezu wraz z pożywieniem. Mimo to niedobory magnezu pojawiają się u bardzo małej liczby zdrowych osób - musisz mieć bardzo długo niskie stężenie magnezu, by ujawniły się u ciebie jakiekolwiek objawy. Niedobory mogą wystąpić, gdy:
- Nadużywasz alkoholu. Większość osób nadużywających alkoholu odżywia się niewłaściwie i spożywa zbyt mało magnezu oraz innych substancji odżywczych.
- Chorujesz na cukrzycę. Możesz wydalać duże ilości magnezu z moczem - Masz chore nerki. Nerki mogą nie zatrzymywać dostatecznie dobrze magnezu.
- Wymiotujesz lub masz ciężką biegunkę. Tracisz wtedy duże ilości magnezu.
- Stosujesz leki moczopędne. Leki moczopędne powodują, że wydalasz większe ilości moczu, co z kolei obniża stężenie minerałów. Może się to stać prawdziwym problemem, gdy często stosujesz środki moczopędne dostępne bez recepty i nie mówisz o tym lekarzowi.
Więcej…  

Opis. Do celów leczniczych można stosować następujące gatunki wierzby:

  1. Wierzba biała – Salix alba L. – drzewo dorastające do 25 m wys.; korowina barwy brunatnej lub żółtawoszarej; pączki owłosione; młode gałązki oliwkowe lub oliwkowo-brunatne, zwisające, owłosione. Liście lancetowate, brzegiem piłkowane, spodem owłosione, z wierzchu łysiejące; przy liściach przylistki. Kwiaty męski pręcikowe z dwoma pręcikami. Rośnie nad rzekami i stojącymi zbiornikami wodnymi.
  2.  Wierzba krucha – Salix fragilis L. – drzewo dorastające do 15 m wys.; korona kopulasta; gałązki za młodu żółtawe lub brunatne, lśniące; pączki zaostrzone, odstające; liście lancetowate, wydłużone, brzegiem piłkowane, spodem sinawe, z wierzchu lśniące.Rosnie przy drogach, nad ciekami wodnymi, przy olszynach i w wilgotnych lasach.

Ponadto: wierzba szara - Salix cinerea, wierzba rokita - Salix repens, wierzba wiciowa - Salix viminalis, wierzba uszata - Salix aurita, wierzba iwa - Salix caprea.

Więcej…  

Opis.

Roślina wieloletnia dorastająca do 150 cm wys.; kłącze grube, pełzające, o silnym specyficznym zapachu; łodyga 3-kanciasta, u nasady czerwona; liście wąskie, silnie wydłużone, zaostrzone, płaskie; kwiato­stan kolbowaty; kolba walcowata, pokryta zielonymi, drobnymi kwiatami. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Tatarak rośnie nad brzegami wód (jeziora, stawy, bajora leśne, bagna, mokradła). Tatarak nie wydaje owoców w na­szym klimacie. Rozmnaża się wegetatywnie. Owoc - sucha jagoda.

Surowiec.

Surowcem jest kłącze tataraku - Rhizoma Calami (FP I,II, III, IV i V) sive Rhizoma Acori calami, rzadziej liście czy kwiat - Folium, Flos Acori calami.

Kłącza wykopuje się od marca do sierpnia lub lepiej od 15 czerwca do 15 sierpnia, bo wtedy właśnie panuje wysokie stężenie substancji czynnych w roślinie. Liścia i kwiaty pozyskuje się od 15 czerwca do 30 lipca. Surowce suszy się w temp. do 40o C, przy czym kłącza zalecam pokroić i wysuszyć w otwartym piekarniku ogrzanym do temp. 60o C. W aptekach i w sklepach zielarskich można kupić kłącze i nalewkę tatarakową - Tinctura Calami.

Więcej…  

BIEGUNKA

  • Po 50 g - kora wierzby, liść maliny, liść borówki czernicy, kora dębu, liść szałwii, liść podbiału, ziele poziomki, kłącze pięciornika kurze ziele, liść mięty pieprzowej, ziele przywrotnika. Pić 2 razy dziennie po 1 szklance przed śniadaniem i przed kolacją.
  • Kilka razy dziennie pić wywar z mięty.
  • Garść skórek cebuli gotować przez 10 minut w 1 litrze wody. Popijać 2 szklanki dziennie.

CHORE NERKI

Przez tydzień pić wywar z nasion dyni. 100 g nasion zalać 1/2 litrem wody, gotować na wolnym ogniu przez godzinę. Po ostygnięciu wypić, a nasiona zjeść. Oprócz tego codziennie robić kompres na nerki ze 100 g siemienia lnianego gotowanego w 200 g wody przez 20-30 minut.

Więcej…  
Dawne i współczesne środki przeciwbiegunkowe
antidiarrhoica

biegunka

dr Henryk S. Różański


Akademia Medyczna im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
Katedra Medycyny Społecznej
Zakład Historii Nauk Medycznych
Kierownik Zakładu: prof. dr hab. med. Roman Meissner


Biegunka - Diarrhoe, czyli rozwolnienie jest to wielokrotne w ciągu doby wypróżnianie płynnej lub półpłynnej treści pokarmowej, związane ze wzmożoną czynnością ruchową jelit i zaburzeniami trawienia i wchłaniania. W wydalonej treści najczęściej można zaobserować niestrawione cząstki pokarmowe.
chory
Przyczyny biegunek:
1.    Czynniki psychiczne (stres, szok, emocje);
2.    Czynniki fizyczne (oziębienie, przegrzanie, spożywanie zimnego pokarmu, spożywanaie zbyt gorącego pokarmu);
3.    Czynniki chemiczne (ksenobiotyki drażniące jelita, toksyny roślinne, leki, toksyny wydzielane podczas psucia się środków pokarmowych);
4.    Czynniki zakaźne (bakterie, wirusy, grzyby, pierwotniaki, bezkręgowce pasożytnicze);
5.    Czynniki alergiczne (alergeny pokarmowe)

W naszym klimacie biegunki są najcześciej spowodowane infekcją wirusową, dlatego wówczas nie ma sensu podawać antybiotyków czy sulfonamidów. Oczywiście tak postępujemy jeśli wykluczymy zakażenie bakteriami lub pierwotniakami.

trzewia

Z punktu widzenia klinicznego biegunki można podzielić na:
1.    Biegunki pochodzenia ośrodkowego – pobudzenie ośrodka nerwu X = błędnego (parasympatykotonia) --> wzmożona perystaltyka jelit (biegunka emocjonalna). Podaje się wówczas leki cholinolityczne i kojące.
2.    Biegunki pochodzenia obwodowego – podrażnienie zakończeń sensorycznych w błonie śluzowej jelit, wyzwolenie odruchów motorycznych i śródściennych za pośrednictwem nerwu X --> wzmożenie perystaltyki jelit --> biegunka.

doktor
Leczenie:
1.    Leczenie przyczynowe, np. leki pierwotniakobójcze, leki przeciwbakteryjne, antiparasitica)
2.    Leczenie objawowe, np. leki przeciwbiegunkowe cholinolityczne (parasympatykolityczne), ściągające, miolityczne. 
Leki przeciwbiegunkowe powodują zahamowanie nadmiernych ruchów perystaltycznych jelit, przedłużają czas przebywania treści pokarmowej w przewodzie pokarmowym, niektóre mają działanie chemioterapeutyczne (hamujące rozwój drobnoustrojów chorobotwórczych, np. sulfonamidy, antybiotyki), przeciwpasożytnicze, przeciwzapalne i absorbujące.
Podział leków przeciwbiegunkowych

1.    Leki przeciwbiegunkowe przeciwzapalne pochodzenia syntetycznego
-    koloidalne
-    ściągające
-    adsorpcyjne
2.    Leki przeciwbiegunkowe przeciwzapalne pochodzenia naturalnego
-    koloidalne i śluzowe
-    ściągające
-    adsorpcyjne
3.    Leki przeciwbiegunkowe parasympatykolityczne
4.    Leki przeciwbiegunkowe miolityczne i spazmolityczne

leki
Leczenie biegunki powinno się rozpocząć od podania środka przeczyszczającego, w celu usunięcia z przewodu pokarmowego zapalnej wydzieliny, drobnoustrojów, trujących produktów przemiany materii, alergenów, toksyn organizmów patogennych. Dopiero po tym zabiegu należy podać objawowe lub przyczynowe leki przeciwbiegunkowe. Jeśli przyczyna biegunki jest złożona lub nieznana zaleca się terapię od podania bezpiecznych i prostych chemicznie leków adsorpcyjnych i ściągających. Podobnie, warto postępować w przypadkach długotrwałej biegunki lub jeśli nie jest możliwe podanie środka przeczyszczającego (poważne zaburzenia wodno-elektrolitowe, ostry stan zapalny błony śluzowej).

Zahamowanie biegunki silnymi lekami poza zatrzymaniem utraty płynów, soli mineralnych i pokarmów ułatwia wchłanianie ze światła jelit toksyn bakteryjnych i toksycznych produktów nieprawidłowego rozkładu treści jelitowej. Można temu zapobiec podając substancje absorbujące.

Osoby majace biegunkę powinny wypijać duże ilości wód zdrojowych wysokozmineralizowanych, ubogich jednak w związki siarki. Wody zdrojowe szybko uzupełniają niedobory elektrolitowe. Korzystne jest doustne podawanie glukozy, która wzmaga wchłanianie sodu i wody z jelit do krwi.

fizjologia

Środki parasympatykolityczne (cholinolityczne)

Należą tutaj substancje będące konkurencyjnymi antagoonistami acetylocholiny w receptorach cholinergicznych, przez co znoszą objawy pobudzania układu przywspółczulnego.

1.    Atropina i hioscyna występują w pokrzyku wilczej jagodzie Atropa belladona, w lulku czarnym Hyoscyamus niger i w bieluniu dziędzierzawie Datura stramonium. Alkaloidy te zmniejszają napięcie mięśni gładkich i hamują ruchy robaczkowe układu pokarmowego. Należy je podawać łącznie z lekami przeciwzapalnymi. Należą do najsilniejszych leków przeciwbiegunkowych.

datura
Bieluń dziędzierzawa
źródło obrazka: http://erick.dronnet.free.fr/belles_fleurs_de_france/

pokrzyk
Pokrzyk wilcza jagoda
źródło obrazka: http://www.spacerad.com/lara/plant.html

lulek
Lulek czarny
źródło obrazka: http://www.atlas-roslin.pl/
Środki spazmolityczne i miolityczne

Działają rozkurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, hamują ruchy perystaltyczne. Te substancje trzeba podawać wraz z środkami przeciwzapalnymi. Niektóre pobudzają receptory opioidowe.
1.    Drotaveryna
2.    Papaweryna
3.    Difenoksylat
4.    Skopolan
5.    Loperamid
6.    Pipenzolat
7.    Izopropamid
8.    Tricyklamol

Środki adsorpcyjne

Należą tutaj substancje mające zdolność wiązania (pochłaniania) w przewodzie pokarmowym różnych związków chemicznych (np. metale, toksyny pierwotniaków, toksyny bakteryjne, alergeny, leki).
1. Węgiel drzewny Carbo ligni, węgiel aktywowany Carbo activatus, węgiel zwierzęcy Carbo animalis, węgiel leczniczy – Carbo medicinalis. Należy do najstarszych substancji przeciwbiegunkowych absorpcyjnych.

Węgiel aktywny uzyskiwany jest przez wyprażanie węgla drzewnego, węgla kamiennego lub zwierzęcego w piecach bez dostępu powietrza. Powoduje to otwarcie węglowych centrów aktywnych mających zdolność pochłaniania, którą można określić liczbą metylenową (dobre węgle aktywne mają liczbę metylenową 200-270 mg/g) i liczbą jodową (dla wysokiej klasy węgli aktywnych liczba ta wynosi 1000-1300 mg/g). Węgiel leczniczy pochłania gazy (usuwa wzdęcia), alkohole (1 g węgla pochłania 300 mg etanolu, 400 mg fenolu, 1800 mg chlorku rtęci, 800 mg morfiny), toksyny bakteryjne, wydzieliny zapalne błon śluzowych, alkaloidy, antybiotyki, metale ciężkie, fenole, salicylany, białka. Słabo pochłaniają kwasy, zasady, siarczan żelaza, cyjanki, sulfonylomocznik. Węgla aktywnego nie ma sensu podawać z innymi lekami, bowiem pochłania on wszystko co napotka w przewodzie pokarmowym. U zwierząt jest skuteczny w dawce conajmniej 1500 mg/dobę. Węgiel drzewny działa przeciwbiegunkowo w dawkach conajmniej 3 g/dobę.

węgiel aktywny
2. Pektyny są to wielkocząsteczkowe związki zbudowane z galaktanu, arabanu i z galakturonianu. Należą do polimerów. U roślin często występują w formie związanej z wapniem (pektynian wapnia) budując ścianę komórkową (tzw. blaszkę środkową).
Charakterystyczną właściwością substancji pektynowych jest zdolność żelowania. Pektyny tworzą żele z sokami owocowymi, jeśli obecna jest odpowiednia ilość cukru i kwasu, dzięki czemu odgrywają istotną rolę w krzepnięciu galaretek i dżemów. Pektyny przeważnie występują w owocach roślin leczniczych. Ilość ich może dochodzić do kilku procent suchej masy. Dużo substancji pektynowych jest w bulwach rzodkwi (do 20%) oraz w soku komórkowym owoców cytrusowych (Aurantioideae). Pektyny zawarte są: maliny (1,80%), jabłka sadowe (0,50%), poziomki (1,50%), dziki bez czarny (1,40%), berberys (1%), głóg (1,50%), śliwa tarnina (0,73%).
Pektyny mają duże znaczenie w lecznictwie. Wykazują właściwości przeciwbakteryjne, absorpcyjne (pochłaniające), przeciwbiegunkowe, przeciwmiażdżycowe i przeciwkrwotoczne (przyspieszają krzepnięcie krwi). Regulują wypróżnienia i posaż treści pokarmowej. Łagodzą stany zapalne. Likwidują zaburzenia trawienne. Można je stosować w formie naturalnej lub jako preparaty farmakologiczne. Zakwaszają treść pokarmową wytwarzając niesprzyjające warunki dla rozwoju bakterii.

pektyny
Pektyny w ścianie komórkowej
źródło obrazka: http://konarc.naro.affrc.go.jp/
Śluzy i inne substancje koloidalne

Śluzy i substancje koloidalne pokrywają mechanicznie powierzchnię błony śluzowej przewodu  pokarmowego, izolując ją od bodźców drażniących. Dzięki temu działają przeciwzapalnie, głownie na początkowy odcinek przewodu pokarmowego, bowiem w dalszych ulegają strawieniu. Hamują również wydzielanie soków trawiennych i ruchy robaczkowe jelit. Do tej grupy leków należą: zioła bogate w śluzy, pektyny, skrobię, ponadto polyvidon (Bolinan) i glinka Bolus alba.

salep
Salep
źródło obrazka: http://www.sns.dk/dyrogplanter/orkideer/

1. Bolus alba glinka biała (koalinowa) i inne glinokrzemiany działają osłaniająco i adsorbująco. Przed II wojną światową powszechnie stosowana w leczeniu biegunek, nieżytów jelita grubego, jelita cienkiego i żołądka, ponadto przy nadkwaśności, chorobie wrzodowej. Zewnętrznie do leczenia sączących ran i wyprysków, do matowania i osuszania skóry przy łojotoku. Doustnie stosowana była w dawce 200-250 g w wodzie przegotowanej na raz lub też kilka razy dziennie po 25 g.

2. Polivinylopirolidon jest to polimer 1-winylo-2-pirolidynonu (pochodna alkoholu poliwinylowego). Działa ochronnie, powlekająco i łagodząco na błonę śluzową przewodu pokarmowego. Stosowany do leczenia nieżytów przewodu pokarmowego oraz w okulistyce do leczenia objawów zespołu suchego oka. Doustnie podawany w dawce 2 g 3-4 razy dziennie.
polivinylpirolidyn
3. Zioła bogate w śluzy. Śluzy są to mieszaniny polisacharydów, alkoholi cukrowych,  i kwasów uronowych, mające zdolność tworzenia układów koloidalnych w środowisku wodnym. Do surowców śluzowych należą: korzeń prawoślazu Radix Altheae (5-10%), nasienie lnu Semen Lini (12-20%), liść podbiału Folium Farfarae (7-8%), nasienie babki płesznika – Semen Psylli (10-15%), nasienie kozieradki – Semen Foenugraeci (20-30%), liść prawoślazu – Folium Altheae (8-10%), bulwy salepu – Tuber Salep (48%).

glinka
Glinka kaolinowa


Środki ściągające

1.    Zioła ściągające. Należą tutaj rośliny bogate w garbniki i kwasy fenolowe. Substancje te strącają białko, dając połączenia nierozpuszczalne w wodzie. Na powierzchni błony śluzowej powstaje warstwa zdenaturowanych białek, która hamuje dalsze drażnienie, odczyn zapalny i powstrzymuje powstawanie wysięku. Garbniki i kwasy fenolowe powiązane z flawonoidami i cukrami działają także porażająco na zakończenia nerwowe czuciowe i motoryczne, hamując reakcje bólowe i perystaltykę. Kurczą i uszczelniają naczynia krwionośne, aglutynują leukocyty i trombocyty działając przeciwwysiękowo. Hamują także drobne krwawienia. W większych stężeniach inaktywują enzymy trawienne i hamują procesy trawienia oraz wchłaniania pokarmu oraz czynność gruczołów śluzowych i trawiennych przewodu pokarmowego. Białka, śluzy i pektyny zawarte w roślinach łagodzą nadmiernie ściągające działanie garbników i kwasów fenolowych. Do surowców roślinnych o silnym działaniu ściągającym należą: kłącze pięciornika – Rhizoma Tormentillae (30% garbników), kłącze wężownika – Rhizoma Bistortae (20-25%%), korzeń ratanii – pastwinu – Radix Ratanhiae (18%, zawiera też alkaloid), kłącze kuklika – Rhizoma Gei (15%, zawiera także eugenol), ziele cząbru – Herba Satureiae (8%, ponadto olejek eteryczny 1,8% bogaty w karwakrol i cymol), owoc borówki czernicy  - Fructus Myrtilli (7-10%, ponadto glikozydy fenolowe), kora dębu – Cortex Quercus (16%), dębianki – galasy – Galla (50%), liść borówki czernicy – Folium Myrtilli (20%), ziele rzepiku – Herba Agrimoniae (10%), ziele przywrotnika – Herba Alchemillae (8-12%).

galasy
Galasy - dębianki  - Gallae
źródło obrazka: http://www.pharmakobotanik.de/


2.    Albuminian (białczan) taniny = Tanalbina – Taninum albuminatum. Białczan taniny uzyskuje się łącząc kwas taninowy z białkiem roślinnym lub zwierzęcym. Dzięki temu kwas taninowy zachowuje swoje właściwości ściągające, odkażające i przeciwzapalne, ale traci własności drażniące błonę śluzową. Należy do najsilniejszych środków przeciwbiegunkowych ściągających. Inaktywuje większość toksyn bakteryjnych, grzybowych, pierwotniakowych i wirusowych. Wiąże alkaloidy. Hamuje odczyny zapalne i wysiękowe. Hamuje procesy fermentacji i gnicia. Posiada silne właściwości odwaniające. Hamuje drobne krwawienia w przewodzie pokarmowym, obkurcza naczynia krwionośne, hamuje rozwój grzybów. Absorbuje metale ciężkie. W jelitach rozpada się do kwasu galusowego o znacznych właściwościach antyseptycznych. Kwas galusowy i jego pochodne wchłaniają się z jelit do krwi i wydzielają wraz z moczem, odkażając drogi moczowe. Stosowana w dawce 1-4 g/dziennie.
tanina
Tanina

3.    Sole bizmutu: zasadowy azotan bizmutu Bismuthum subnitricum, zasadowy węglan bizmutu – Bismuthum subcarbonicum, zasadowy galusan bizmutu – Bismuthum subgallicum, trójbromofenolan bizmutu – Bismuthum tribromophenylicum, walerianian bizmutu Bismuthum valerianicum, fosforan bizmutu – Bismuthum phosphoricum, beta-naftolan bizmutu – Bismuthum betanaphtholicum należą do starych i pewnych w działaniu leków ściągających, przeciwzapalnych i antyseptycznych. Stosowane są w dawce 500 mg 3-4 razy dziennie. Wykorzystywane także w dermatologii i stomatologii jako środki odkażające i zasuszające. Działają miejscowo. Słabo wchłaniają się z jelit do krwi.

bizmut
Bizmut - bismuthum
(źródło obrazka: http://www.museums.udel.edu:16080/mineral/)

4.    Ałun – Alumen – siarczan glinowo-potasowy uwodniony posiada silne właściwości ściągające, przeciwzapalne i krwiotamujące. Dawniej podawany doustnie w dawce 1-3 g 2-3 razy dziennie. Po II wojnie światowej stosowany jedynie na błony śluzowe i skórę, do hamowania niewielkich krwawień, do leczenia mokrych wyprysków, zapalenia potnicowego skóry, płukania gardła, rzadziej w okulistyce i ginekologii. Jest skutecznym środkiem przeciwbiegunkowym.
ałun
5.    Związki wapnia. Jako środki przeciwbiegunkowe były wykorzystywane: węglan wapnia Calcium carbonicum, fosforan wapnia Calcium phosphoricum i mleczan wapnia Calcium lacticum, ponadto woda wapienna Aqua calcis. Uważano, że te związki wapnia uszczelniają naczynia krwionośne jelit, zmniejszają wysięk, niwelują alergogenne działanie niektórych składników pokarmowych. Zdaniem większości znaczących farmakologów skuteczność terapeutyczna tych substancji (za wyjątkiem wody wapiennej) w biegunkach jest wątpliwa. Stałe związki wapnia podawano w dawce 1-3 g 2-3 razy dziennie.
Środki roślinne przeciwbiegunkowe

Zioła przeciwbiegunkowe wywierają działanie wielokierunkowe na układ pokarmowy, bowiem zawierają wiele substancji aktywnych farmakologicznie. Praktycznie wszystkie rośliny przeciwwbiegunkowe są bogate w: flawonoidy, antocyjany, garbniki, glikozydy fenolowe, natomiast niektóre także posiadają alkaloidy, śluzy, pektyny, laktony, chinony, naftochinony, benzochinony, lignany, saponiny.
opium
Wyciekające mleczko z makówki -  Opium (po wysuszeniu)
źródło obrazka: http://www.science.siu.edu/plant-biology/
Roślinne surowce przeciwbiegunkowe można podzielić pod względem siły działania farmakologicznego:
- silnie i pewnie działające, np. Opium (papaweryna, morfina, kodeina), kłącze pięciornika Rhizoma Tormentillae, kłącze wężownika Rhizoma Bistortae, liśc orzecha włoskiego – Folium Juglandis, galasy - Gallae.
- o umiarkowanej sile działania, np., liść herbaty – Folium Theae, liść szałwi – Folium Salviae, liść oczaru – Folium Hamamelidis, owoc i liść borówki – Fructus et Folium Myrtilli, ziele majeranku Herba Maioranae, kora dębu - Cortex Quercus, ziele świetlika – Herba Euphrasiae.
- słabo i niepewnie działające przeciw biegunce, ale często zalecane, np. rumianek Anthodium Chamomillae, ziele lebiodki – Herba Origani, ziele krwawnika – Herba Millefolii, liść mięty – Folium Menthae.

przywrotnik
Alchemilla - przywrotnik
źródło obrazka: http://www.cjb.unige.ch
przywrotnik
Przywrotnik - Alchemilla
źródło obrazka: http://www.toyen.uio.no/


pieciornik
Pięciornik kurze ziele Potentilla tormentilla (Necker) = Potentilla erecta (L.) Raeuschel
Bardzo stare środki przeciwbiegunkowe

1. Sole bizmutu - właściwości  ściągające, antyseptyczne i przeciwzapalne.
2. Argentum nitricum (azotan srebra) + Tanninum (Tanargentan, Tanninum albuminatum cum Argentum), seu Argentum nitricum + Cortex Quercus (kora dębu), właściwości ściągające, antyseptyczne, przeciwzapalne.
3. Argentum colloidale - Collargolum - srebro koloidalne - właściwości ściągające, antyseptyczne, przeciwzapalne i immunostymulujące.
3. Aqua Calcis - woda wapienna - głównie w pediatrii, właściwości ściągające, przeciwwysiękowe i przeciwzapalne.
4. Ferrum sulfuricum = siarczan żelaza - właściwości ściągające, antyseptyczne, wzmacniające ogólnie, przeciwzapalne.
5. Tanina + formaldehyd - Tannoform - właściwości antyseptyczne i ściągające.
6. Tanina + benzonaftol (Tannaphthol), działanie ściągające i odkażające.
7. Tanina + sole bizmutu (np. Kälber-Pillen zawierał także kłącze pięciornika i korę granatowca; Kälberruhrttabletten - zawierał także korę chinowca i extractum Djamboe), działanie ściągające, antyseptyczne i przeciwzapalne.
8. Tanina+ kwas salicylowy (Tanninum albuminatum salicylatum), działanie ściągające, antyseptyczne i przeciwzapalne.
9. Proszek Dovera - Pulvis Doveri - zawierał Radix Ipecacuanhae i Opium, działanie zapierające.
10. Opium + Tanninum albuminatum - działanie silnie zapierające.
11. Galusan glinu + boraks (Gallussaures Aluminium mit 10% Borax) - Tannalborin - ściągające i przeciwzapalne.
12. Plumbum aceticum - octan ołowiu - właściwości ściągające i przeciwzapalne.
13. Megnesia usta - magnezja palona - tlenek magnezu, Magnesium oxydatum - w małych dawkach zapierająco, w większych dawkach (2-3 g) - przeczyszczająco.
14. Rhizoma Rhei (Radix Rhei) - kłącze rzewienia (rabarbaru) - w małych dawkach (1-2 g) zapierająco i ściągająco, w dużych dawkach (3-4  g) - przeczyszczająco.
15. Katechu (Catechu) - Acacia catechu Willd. i Acacia suma Kurz. - ekstrakt z liści i drewna  - ściągające, przeciwzapalne, zapierające, przeciwkrwotoczne. W formie nalewki lub proszku.
16. Cortex Cascarillae (kaskaryliowiec, kaskarylia) - Croton eluteria Bennet. z rodziny Euphorbiaceae w formie nalewki lub proszku - ściągające, pobudzające trawienie.
17. Cortex Chinae - kora chinowca - pobudzające wydzielanie soków trawiennych, przeciwzapalne, przeciwpierwotniakowe, antyseptyczne, ściągające. W formie proszków i nalewki, rzadziej odwaru.
18. Carbo medicinalis + Bolus - węgiel + glinka koalinowa - działanie absorbujące.

dąb
Dąb - Quercus
źródło obrazka: http://www.awl.ch/heilpflanzen/

W latach 30 XX wieku w Niemczech, Austrii i Szwajcarii dostępne były preparaty zawierające bakterie (laseczki) kwasu mlekowego, np. Lacteol. Polecano także leczenie dietą jabłkową (Apfeltherapie, Apfelkur), która wykorzystywała właściwości pektyn i kwasów organicznych obecnych w owocach.

Beta-naftolan bizmutu łączono z fosforanem wapnia i węglanem wapnia (kredą) i podawano doustnie.

Korę kondurango Cortex Condurango (pnącze - Marsdenia condurango  Reichb. z rodziny Asclepiadaceae) łączono z kwasem taninowym i kłączem pięciornika.

Biegunki na tle nerwowym leczono miksturą: Calcium bromatum (bromek wapnia) - 10 g, Tinctura Valerianae 20 g, Mucilago Salep (Decoctum Salep 2,0:200) ad 200 g (3 razy dziennie po łyżeczce).

Uczucie rozbicia i równoczesny objaw biegunki zwalczano preparatem:
Rp.
Tinct. Opii spl.
Tinct. Cinnamom. aa 6,0
Tinct. Strychni 3,0

M.S. 2-3 razy dz. 10 kropli.
Wykaz niektórych moich stron
Fitoterapia
biegunka
źródło obrazka: http://udc-nuh.netcare.com.sg/
Dokument chroniony prawami autorskimi
Poznań 2004
 

Opis.

1). Ślaz leśny czyli dziki - roślina dwu- lub trzyletnia dorastająca do 100 cm wys.; łodyga podnosząca się, w górze owłosiona, rozgałęziona; liście 5-7-dłoniastoklapowane; kwiaty umieszczone w kątach liści; działki kielicha podługowate w liczbie 3; płatki korony - purpurowo-różowe z ciemnymi prążkami lub fioletowe, głęboko wcięte; owoc - rozłupnia. Kwitnie od lipca do września. Roślina pospolita; rośnie na przydrożach, na przychaciach, na łąkach i ugorach, w starych sadach i  ogrodach.

2). Ślaz zaniedbany czyli pospolity - bylina do 50 cm wys.; łodyga podnosząca się;  liście owłosione,  okrągławe lub nerkowate, długoogonkowe,   5-7-klapowe, brzegiem  kartowane,  w nasadzie  sercowate;   kwiaty w kątach liści,   szypułkowe,  po kilkę, bladoróżowe lub białe; owoc - rozłupnia złożona z rozłupek tworzących charakterystyczny krążek. Kwitnie od  czerwca  do września. Roślina pospolita; rośnie na glebach piaszczystych i wapiennych (przydroża,  przychacia,   polne  drogi,  zapuszczone  grządki, ugory).

Więcej…  

Opis.

Krzewinka o miłym, mocnym zapachu dorastająca do 60 cm wys.; łodygi zielone, w dole zdrewniałe; liście podłużne, jajowate, brzegiem drobno ząbkowane, pokryte białym kutnerem; kwiaty fioletowe, białe lub różowe; korona kwiatowa wyraźnie dwuwargowa z 2 pręcikami. Szałwia pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. W Polsce uprawiana.

Surowiec.

Surowcem jest liść - Folium Salviae, FP I,II,III,IV i V. W aptekach i w sklepach zielarskich można kupić nalewkę szałwiową - Tinctura Salvlae (30 i 100 g) i liście suszone (opak. 20 g). Odradzam kupowanie ekspresówek Salvia-fix.

Więcej…  

Opis.

Rumianek pospolity (lekarski) - roślina wieloletnia (w ostre zimy wymarza) dorastająca do 40 cm wys.; łodyga naga, gałęzista, mocna; liście 2-krotnie pierzastosieczne, o odcinkach nitkowatych, równowąskich; koszyczki kwiatowe zebrane w wiechowate kwiatostany; kwiaty nlbyjęzyczkowe, rurkowe; dno kwiatowe wypukłe, wewnątrz puste; kwiaty brzeżne - białe, środkowe - żółte; owoc - niełupka. Kwitnie od maja do sierpnia. Roślina pospolita w całym kraju; rośnie na łąkach, na polach, na ugorach, na polnych drogach, na wzgórzach, przy budowach i długoletnich wykopach; lubi gleby gliniaste, wilgotne, azotowe, lekko lub bardzo kwaśne, unika gleb wapiennych.

Rumianek pospolity zastąpić można rumiankiem bezpromieniowym - Matricaria discoidea, rosnącym w całej Polsce i bardzo podobnym do niego. Podobne działanie lecznicze wykazuje także rumian szlachetny czyli rzymski - Anthemis nobilis - łodyga płożąca się po ziemi, owłosiona; dolne odcinki pędów mocno ulistnione, górne zaś bezlistne lub z rzadka ulistnione; dno kwiatowe pełne, .płaskie; kwiaty środkowe - żółte (ru­rkowe), zewnętrzne natomiast - białe, kwiaty są gęsto wypełnione płatkami, są pełne. Dla celów leczniczych i farmaceutycznych uprawiane.

Uwaga! Zauważyłem, że gro zbieraczy ziół myli rumianek z pospolitą rośliną o nazwie Leucanthemum vulgare, czyli złocień właściwy - bylina dorastająca do 60 cm wys.; łodyga sztywna, pojedyncza, w górze bezlistna i ewentualnie owłosiona; liście dolne - ogonkowe, podłużnie jajo­wate, brzegiem tępo karbowano-piłkowane; liście górne - siedzące, mniejsze od dolnych; koszyczki kwiatowe złożone z białych płatków l żółtego środka (rurki), duże, 3-5 cm szer., przywabiające muchy i chrząszcze, które je zapylają; rośnie na łąkach, pastwiskach, przy rzekach, na ugorach, na polanach; często uprawiany w ogródkach jako rośliny ozdobne. Złocień właściwy ma zupełnie inny skład chemiczny i całkowicie odmienne działanie lecznicze w porównaniu z rumiankami.

Więcej…  

Opis.

1). Przywrotnik połyskujący - Alchemilla gracilis seu A. micans - roślina wieloletnia dorastająca do 40 cm wys.; łodyga owłosiona, podnosząca się; liście nerkowate lub okrągławosercowate, ciemnozielone, 7-11-klapowe, brzegiem ząbkowane, z wierzchu owłosione; przylistki czerwonawo lub fioletowo nabiegłe; kwiatostan - wiecha; kwiaty zebrane w żółtawozielone pęczki; owoc - smaczny orzeszek. Kwitnie od maja do września. Rośnie w lasach, na łąkach, na polach, na ugorach, na pastwiskach i w zaroślach. Roślina pospolita w całym kraju. Tworzy skupiska, niekiedy występuje masowo.

2). Przywrotnik pasterski - Alchemilla monticola sive A. pastoralis - bylina rosnąca na łąkach, brzegach lasów i na pastwiskach; łodyga owłosiona: liście okrągławonerkowate, owłosione, 7-11-klapowe, brzegiem tępo ząbkowane; kwiatostan - szczytowa wiecha z żółtawozielonawymi, drobnymi kwiatami; owoc - orzeszek.

Oba przywrotniki na brzegu liścia posiadają wypotniki czyli hydatody - mechanizmy podobne do aparatów szparkowych - stomata, które wydalają wodę w postaci kropelek, a zjawisko to zauważyć można wczesnym rankiem; od dawna „rosie przywrotnikowej” przypisuje się nadzwyczajne właściwości lecznicze, co wymaga jednak przebadania. Niektórzy badacze twierdzą, że faktycznie„rosa przywrotnikowa" zawiera różne związki chemiczne, co potwierdziły moje pilotażowe badania chromatograficzne.

Więcej…  

Opis.

Bylina do 1,5 m wys.; liście jajowate, 3-5 klapowe, brzegiem karbowane; kwiaty różowe, pięciopłatkowe, umieszczone w kątach liści; owoc - rozłupnia; cała roślina szaro owłosiona. Kwitnie do lipca, w górach i na pogórzu - do sierpnia. Roślina rzadko rośnie w stanie dzikim (południowe i południowo-wschodnie województwa). Dla celów farmaceutycznych i leczniczych uprawiany.

Surowiec.

Surowcem jest korzeń (FP I,II,III,IV i V), sam kwiat oraz ziele (liście) - Radix, Flos, Herba et Folia Althaeae off.. Radix et Folium są sprzedawane w aptekach l w sklepach zielarskich.

Więcej…  
Powered by Tags for Joomla

Ostatnio na forum

Brak postów do publikacji.

Komentarze

  • Suplementy cynku, przedawkowanie, prostata 3/4

    Hej, bardzo wolno ładuje się strona na mobilce

    Czytaj więcej...

     
  • Leczenie wodą utlenioną - Terapia nadtlenkiem wodoru

    Tylko woda destylowana bo mineraln zanieczyszczona !!!! tylko pehydrol rozcieńczony 1:10 bo woda z ...

    Czytaj więcej...

Pokrewne

Gościmy

Naszą witrynę przegląda teraz 48 gości