Gram Zdrowia

Home

O ŁUSZCZYCY. Według opinii lekarza optymalnego.

Drucken
Es gibt keine Übersetzung gerade jetzt, aber wir können dies für Sie tun, wenn Sie möchten - schreiben Sie einfach ein Kommentar. Wir können auch bessere Übersetzung, wenn Google Übersetzer ist nicht genug für Sie.

Mimo przeprowadzania wielu badań oraz napisania ogromnej ilości prac naukowych przyczyna łuszczycy nadal pozostaje nieznana.
W naukowych podręcznikach podaje się, ze odkryto już antygeny tkankowe odpowiedzialne za inicjację reakcji autoimmunologicznej, ale nie wpłynęło to na wyniki leczenia tej choroby.
Do niedawna dominowała teza o genetycznym podłożu choroby, za czym przemawiały jej częste rodzinne występowania oraz to, że nie spotkano jej w pewnych społeczeństwach np. do II wojny światowej i po niej łuszczyca była chorobą nieznaną  w Japonii i nie chorowali Eskimosi (rasa żółta), jednak badania przeprowadzone wśród Amerykanów japońskiego pochodzenia wykazały zapadalność zbliżoną do tej w populacji białych.

Spowodowało to, że część badanych zaczęła doszukiwać się przyczyn środowiskowych, jednak nie znalazło to akceptacji w kręgach naukowych i obecnie również przeważa pogląd o genetycznym podłożu choroby.
Istotą łuszczycy jest łagodna proliferacja (namnożenie) komórek naskórka i przyspieszenie ich dojrzewania z 28 do 4 dni.
Dodatkowo dochodzi do zwiększenia przepuszczalności naczyń włosowatych i nadmiernego złuszczenia.
Objawy ograniczają się zwykle do skóry i rzadko spotyka się postacie o ciężkim przebiegu, jednak obecność zmian grudkowych powoduje oszpecenie i znacznie pogarsza samopoczucie.
Do dziś jedną z najlepszych znanych metod leczenia jest tzw. Helioterapia stosowana już przez Hipokratesa, czyli po prostu opalanie.
Poprzez rumieniotwórcze działanie promieniowania UV dochodzi do rozszerzenia drobnych naczyń krwionośnych skóry i jej lepszego odżywienia. Poprawa zaopatrzenia w substancję niezbędne do funkcjonowania naskórka owocuje cofaniem się zmian.
Żywienie optymalne jest metodą zapewniającą najlepszą podaż dla wszystkich tkanek, a co za tym idzie również skóry.
Osoby rozpoczynające dietę dość szybko obserwują ustępowanie zmian łuszczycowych na skórze i nieco wolniej ewentualnych zmian stawowych.
W przypadku dzieci wykwity łuszczycowe cofają się praktycznie z dnia na dzień i nie ma konieczności stosowania żadnych dodatkowych zabiegów.
Trudności terapeutyczne mogą na żywieniu optymalnym sprawić jedynienieliczne przypadki, ale dotyczy to tylko dorosłych z zaawansowanymi zmianami na całej skórze, gdzie choroba trwa wiele lat.
Mamy tu do czynienia z wysoką aktywnością układ immunologicznego przeciw komórkom naskórka.
W takich sytuacjach żywienie optymalne może nie przynieść spodziewanego szybkiego wyleczenia i na ustąpienie choroby trzeba czekać dłużej.
W łuszczycy bardzo ważne jest dokładne przestrzeganie proporcji B-T-W, ponieważ spożywanie nadmiaru białka przynosi zazwyczaj nawrót choroby po jej pierwotnym wycofaniu się.
Osoby chore powinny również zwrócić uwagę, aby codziennie dostarczać w pożywieniu wysokowartościowego kolagenu np. w skórkach wieprzowych, bilansując oczywiście zawarte w nich białko.
Zmiany łuszczycowe występujące w miejscach najsłabiej ukrwionych (łokcie, kolana, skóra owłosiona głowy) nieco wolniej reagują na leczenie i dobre efekty daje zastosowanie tutaj prądów selektywnych PS.
Po pewnym czasie ŻO prawie zawsze uzyskujemy pozytywne efekty w postaci cofania się zmian chorobowych.
Wśród pacjentów odnotowaliśmy nawet przypadek ustąpienia łuszczycy głowy po 7 dniach stosowania zabiegów, ale oczywiście nie jest to regułą i przebieg może być różnorodny.

Lek. med. Przemysław Pala
Optymalny konsultant medyczny.

 

 

Źródło: http://forum.dr-kwasniewski.pl/index.php?PHPSESSID=1d2690d4b7698d42e1123afe88145512&topic=2087.0

O ŁUSZCZYCY. Według opinii lekarza optymalnego.
 


Cytat

Es gibt keine Übersetzung gerade jetzt, aber wir können dies für Sie tun, wenn Sie möchten - schreiben Sie einfach ein Kommentar. Wir können auch bessere Übersetzung, wenn Google Übersetzer ist nicht genug für Sie.

Czy wierz że...
Człowiek 60 letni ma za sobą drogę równą odległości
Ziemi od Księżyca, tj. 384 000 km.