Gram Zdrowia

http://www.youtube.com/watch?v=SPLzsCJ26FY

Chmiel - ułatwia sen,
Lawenda - uspokaja i odświeża oddech,
Pokrzywy - czerpia swoją siłę z żyznej gleby. Działają moczopędnie,
Aromatyczny olejek rozmarynu - pozwala się skupić i dodaje energii. Stanowi swoisty antyutleniacz,
Tymianem - zwalcza bóle głowy i ma działanie antyseptyczne,
Imbir - jest najstarszym środkiem na przeziębienie.

W ostatnim czasie pojawiło się kilka artykułów na temat fluoru w czarnej herbacie. Wszystkie te artykuły są pisane na podstawie ScienceDaily. Ja już od dawna pije tylko zieloną herbatę i tak się zastanawiam - skoro czarna herbata jest tak na prawdę zieloną po fermentacji, to chyba także powinna  zawierać takie same ilości fluoru?

Nie wierzę, żeby naukowcy badali czarną i nie przyszło im do głowy, żeby zrobić porównanie z zieloną herbatą. Tak sobie myslę, że naturalne zielone liście herbaty nie mają za dużo floru, a dopiero podczas ich fermentacji otrzymują dawkę floru.

Fermentacji zielonych liści dokonuje się przy pomocy pleśni (grzybów), a jak wiemy nie od dziś - wszystkie pleśni lubią metale ciężkie - tak więc nie zdziwiłbym się gdyby czarna herbata zawierała poza fluorem i inne ciężkie metale. Przecież dobrze pamiętamy jak skandynawowie całkowicie zaprzestali zbieranai grzybów po wybuchu elektrowni w Czarnobylu, z obawy przed za dużymi stężeniami ołowu w grzybach.

Picie 1-2 szklanek kawy lub herbaty dziennie jest nawet korzystne, gdyż w takiej ilości wpływają korzystnie na układ krążenia, odżywiają nasz mięsień sercowy i mózg. Z herbat najlepsza dla zdrowia jest herbata zielona (zawiera 80 niezbędnych dla zdrowia elementów). Wzmacnia zęby, oczyszcza krew, oczyszcza pory naszej skóry, profilaktycznie przeciwdziała tworzeniu się kamieni w wątrobie, nerkach, pęcherzu moczowym i posiada właściwości bakteriobójcze. Pić należy słabo zaparzoną, gdyż mocna podrażnia układ pokarmowy. Czarne herbaty są mniej korzystne z uwagi na zawartość substancji garbnikowych, które wysuszają układ pokarmowy. Można to usunąć dodając do herbaty podczas jej parzenia listek laurowy. Herbata nabiera delikatniejszego aromatu, a szkodliwe substancje zanikają. Herbatę należy pić tylko świeżo zaparzoną. Ta, która "odstała" kilka godzin już zawiera szkodliwe dla organizmu substancje.

Picie podczas spożywania pokarmów jest nie wskazane, gdyż płyny rozcieńczają soki żołądkowe, co zaburza proces trawienia. Płyny przyjmować na 15-20 minut przed posiłkiem. Jeśli po posiłku odczuwamy pragnienie należy kilkakrotnie przepłukać usta. Jeśli suchość się utrzymuje należy zjeść jedno jabłko. Umyte jabłko jemy całe - ze skórką oraz nasionami i komora nasienną, wypluwając tylko to, czego nie można przeżuć. W 6 nasionkach jabłka znajduje się dobowa dawka jodu.

Parzenie herbaty według ojca Grande:

o. GRANDE Do gotowania herbaty przeznaczamy osobny wyparzony, emaliowany czajnik. Suchą herbatę zalewamy wodą, doprowadzamy do wrzenia, gotujemy przez 2 minuty i odstawiamy na pół godziny by "naciągnęła". Z tak przygotowanej esencji robimy herbatę. Dobrze zaparzona, mocna herbata zabezpiecza przed chorobami krążenia, serca, niewydolnością mózgu, kłopotami z zapaleniem śluzówki na tle ataku szczepów wirusowych, a nawet przed grypą.

knockoff christian louboutin ladies shoes christian louboutin replica red bottom shoes knockoff

Ciemiężyca biała, ciemiężyca czarna oraz ciemiężyca zielona
Veratrum album L., Veratrum nigrum L.
et Veratrum lobelianum Bernh.
rodzina liliowate - Liliaceae

dr Henryk Różański
Akademia Medyczna im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
Katedra Medycyny Społecznej
Zakład Historii Nauk Medycznych
61-771 Poznań
ul. Sieroca 10
Kierownik Zakładu: prof. dr hab. med. Roman Meissner
Opis botaniczny
1.    Ciemiężyca biała – bylina dorastająca do 150 cm wys., gęsto owłosiona; liście podłużnie fałdowane, dolne – eliptyczne, górne – lancetowate; kwiatostan wiechowaty; kwiaty dość duże, białe lub żółtawo-zielonkawe, dolne – obupłciowe, górne – męskie; okwiat 6-działkowy; pręcików 6; słupek 1; owoc – torebka. U nas rośnie w górach. Góry Europy, Europa Wschodnia, Syberia, Azja Wschodnia. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Lubi lasy liściaste, przy źródłach oraz mokre łąki. Niekiedy uprawiana.
2.    Ciemiężyca zielona, czyli Lobeliego – bylina do 120 cm wys.; gęsto owłosiona; liście dolne szerokoeliptyczne lub jajowato-eliptyczne, wpół obejmujące łodygę, jajowatolancetowate, wszystkie zaostrzone, spodem owłosione; łodyga mocna, gruba, gęsto owłosiona, u nasady otulona pochwami zeszłorocznych liści; kwiatostan wiechowaty; kwiaty żółtawozielone lub brunatnozielone; okwiat koronokształtny; okwiat 6-częściowy, części okwiatu eliptyczne, tępawe, drobno ząbkowane lub prawie całobrzegie, u nasady zwężone, 0,1-0,4 mm szer.; pręciki 6, pylniki nerkowate, 1-komorowe; słupek z 3 szyjkami; owoc – torebka,  jajowata i kanciasta, 3-komorowa. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie na polanach górskich, wilgotnych łąkach, na niżu rzadka. Niekiedy uprawiana.
3.    Ciemiężyca czarna – bylina podobna do poprzednich, o kwiatach barwy czerwonobrunatnej.


Cziemierica biełaja (ciemiężyca biała) - Veratrum album L.
źródło: prof. I. A. Gusynin
Toksykologia trujących roślin
Fitotoksykologia
(Toksikołogija jadowitych rastienij; Fito-toksikołogija)
Moskwa 1947
(dane nazwisko autora i tytuł pracy zostały przetłumaczone i zapisane polskimi literami)

Surowiec farmaceutyczny

Surowcem jest kłącze ciemiężycy – Rhizoma Veratri seu Radix Hellebori albi, FP II lub Rhizoma Veratri viridis, lub Rhizoma Veratri nigri.  Kłącza wykopuje się we wrześniu lub w październiku, szybko myje pod bieżącą wodą i suszy w przewiewnym miejscu.

Veratrum album L.
Weißer Germer
Bruno Schonfelder
Welche Heilpflanze ist das?
Stuttgart 1939

Składniki czynne

W całej roślinie znajdują się alkaloidy – ok. 2% (jerwina C₂₇H₄₃NO₉, germina, cewina, germeryna, weratryna, weratralbina, protoweratryna), glikozydy gorczyczne – weratrymaryna, kwas chelidonowy, kwas weratrynowy.

Występujące w ciemiężycach alkaloidy można podzielić na 3 grupy:

1. alkaloidy alkoholowo-aminowe: germina, jerwina, cewina, protoweryna;
2. alkaloidy eterowe: weratrydyna, germitryna, germaryna = germeryna (C₃₇H₅₉NO₁₁), protoweratryna;
3. alkaloidy glikozydowe: weratrozyna, pseudojerwina C₃₃H₄₉NO

Weratryna – mieszanina alkaloidów, głównie weratrydyny C₃₆H₅₁O₁₁N, cewiny (sabadyniny) _C27H43O8N, cewadyny C₃₂H₄₉O₉N i innych, która silnie drażni błony śluzowe. Protoweratryna działa 10 razy silniej od weratryny.

Veratrum Lobelianum Bernh.
Cziemierica Lobelia
Akademia Nauk SSSR
Instytut Botaniczny im. Komarowa
Jadowityje rastienija ługow i pastbiszcz
Praca zbiorowa pod red. B. K. Szyszkin (w jęz. rosyjskim)
Leningrad 1950

Właściwości, działanie i zastosowanie

Przy dostaniu się sproszkowanej ciemiężycy na błony śluzowe dróg oddechowych następuje silne kichanie, kaszel, ślinotok i łzawienie. Jest to w pewnym sensie naturalna broń w rodzaju współcześnie stosowanych gazów łzawiących. Nieumiejętnie zastosowana może jednak spowodować atak astmy i zgon człowieka i zwierząt.

Ciemiężyca może zastępować zagraniczny surowiec – nasiona kichawca lekarskiego - Sabadilla officinarum Brandt.

Małe dawki ciemiężycy podane do wewnątrz pobudzają ośrodki parasympatyczne, powodują obniżenie ciśnienia krwi i zwolnienie czynności serca. Weratryna pobudza trawienie, pobudza układ nerwowy, likwiduje stany wyczerpania, przeczyszcza i działa moczopędnie.

Nalewka ciemiężycowa wtarta w skórę powoduje długotrwałe znieczulenie miejscowe, co było wykorzystywane przy zwalczaniu nerwobóli mięśniobóli i stawobóli.

Ciemiężyca to roślina zielarska wysoce niebezpieczna. Minimalne jej przedawkowanie powoduje wymioty, uszkodzenie mięśnia sercowego, chwiejny chód, silne podrażnienie błon śluzowych i w końcu zapaść kończącą się śmiercią. Wysuszenie rośliny nie zmniejsza toksyczności surowca z niej pozyskanego. Nadmierne wcieranie przetworów ciemiężycowych w skórę oraz stosowanie jej na skórę uszkodzoną może spowodować zatrucie organizmu, łącznie ze zgonem.

Leki otrzymane z ciemiężycy mogą być stosowane wyłącznie pod kontrolą lekarską. Dawkowanie indywidualne. W warunkach domowych można jedynie sporządzić nalewkę i ocet ciemiężycowy zabijające wszy i pchły, roztocze i inne stawonogi pasożytnicze.

Wskazania: wszawica łonowa i głowowa, nużeniec (Demodex – ciemiężyca bardzo skuteczna, ale niebezpieczna), pchły, roztoczowe infekcje skóry, reumatyzm, ischias, mięśniobóle, nerwobóle, lumbago, bóle nerwu trójdzielnego.

W homeopatii (dil. D4, D6 – 3 razy dziennie po 10-10 kropli):  zatrucia z zapaścią,  dur brzuszny, nieżyt przewodu pokarmowego, biegunki letnie, choroba wrzodowa, osłabienie.

Zewnętrznie: ocet sabadylowy 5%, maść sabadylowa 5%, nalewka 5%.

Weratryna – alkaloid, a raczej mieszanina (Veratrinum) – biały krystaliczny proszek, praktycznie nierozpuszczalny w czystej wodzie, lepiej rozpuszczalny w spirytusie: 4 części;  Veratrinum: maksymalna dawka jednorazowa 3 mg; maksymalna dawka dobowa 10 mg. Dawka trująca jednorazowa: 5 mg. Dawka śmiertelna: 250 mg. 1 g (1000 mg) weratryny zabija konia. Ok. 2-3 g sproszkowanego ziela lub kłącza ciemiężycy uśmierca świnie.

Maść weratrynowa – Unguentum Veratrini: Veratrinum – 0,5 g, smalec konserwowany benzoesanem (Adipis benzoati) – 10 g; M.f. ung. S. Maść; stosować do wcierania przy bólach artretycznych, bólach stawów i nerwobólach.

Nalewka ciemiężycowa – Tinctura Veratri (Nieswurztinktur): 1 cz. kłączy ciemiężycy na 10 cz. alkoholu 70%, macerować 2 tygodnie, przefiltrować.

Rp1. Maść przeciwreumatyczna, wg prof. J. Muszyńskiego:
Veratrini 1,0
Methylii salicylici 5,0 (salicylan metylu)
Chloroformii 5,0 (chloroform)
Lanolini anhydrici 30,0 (lanolina bezwodna)
M. f. Ungt. S. Do wcierania przy reumatyzmie stawowym.

Rp2. Tinctura Veratri 30,0
Mentholi 5,0
M. d. s. Do wcierania w skórę w razie bólu.

Rp3. Tinctura Veratri 30,0
Aceti 50,0
M. d. s. Do wcierania. Przeciwko wszawicy. Rozcieńczyć pół na pół z wodą lub lepiej naparem wrotyczowym i wetrzeć dokładnie w zawszone włosy głowy. Głowę obwiązać chustką. Pozostawić na noc. Rano zmyć włosy szamponem 3-krotnie, dokładnie wyczesać gęstym grzebieniem. Spłukać mocnym naparem wrotyczowym (Tanacetum). Zwalcza również wszawicę łonową.

Rp4. Rhizoma Veratri pulv. 1,0
Flor. Convallariae pulv. 3,0
Herba Majoranae pulv. 5,0
Rhiz. Iridis pulv. 15,0
M. f. pulv. S. Tabaczka do kichania przy bólach migrenowych.

Rp5. Unguentum Veratri – do nacierań przeciwreumatycznych, wg prof. W. Roeske:
Tinctura Veratri 5,0
Lanolini 10,0
Vaselini 20,0
M. f. Ungt. S. Do wcierania przy reumatyzmie.


Veratrum album L.
Nieswurz
Weißer Germer
Dr Alois Kosch
Was blüht denn da?
Stuttgart 1958

Zobacz także kichawiec meksykański (lekarski) - Sabadilla officinarum Brandt

Dokument chroniony prawami autorskimi
Krosno 2000
aktualizacja Poznań 2004