WPROWADZENIE

Jeśli ktoś jest Amerykaninem i jest chory na cukrzyce, jego lekarz nigdy nie powie mu, że jego choroba jest w pełni wyleczalna. Jeśli nawet ten ktoś waży się użyć w jego obecności słowa "wyleczenie", wprawi go to w niepokój i poirytowanie, albowiem jego medyczne wykształcenie pozwala mu jedynie na stosowanie słowa "terapia". Słowo "wyzdrowienie" nie istnieje dla niego.

Cukrzyca w jej obecnej epidemicznej formie jest chorobą wyleczalna i to od co najmniej czterdziestu lat. W roku 2001, ostatnim, dla którego istnieją oficjalne dane, z powodu nie kontrolowanych objawów tej choroby zmarło 934550 Amerykanów.1

Jego lekarz nie powie mu również, że kiedyś za objawy cukrzycy często uważano udary, zarówno spowodowane niedokrwieniem, jak i krwotokiem, niewydolność serca spowodowaną neuropatią oraz zaburzenia wieńcowe o charakterze niedo­krwienia i przekrwienia, otyłość, arteriosklerozę, podwyższone ciśnienie krwi, podwyższony poziom cholesterolu, zwiększoną liczbę trójglicerydów, impotencję, retynopatię, niewydolność nerek, niewydolność wątroby, zespół jajników wielotor-bielkowych, podniesiony poziom cukru we krwi, obecność drożdżaków we krwi, ułomny metabolizm węglowodanów, złe gojenie się ran, ułomność metabolizmu tłuszczów, neuropatię obwodową i wiele innych epidemicznych schorzeń.

Jeśli ktoś zachoruje na cukrzycę i będzie polegał na ortodoksyjnych metodach jej leczenia, z pewnością doświadczy jednego lub większej liczby jej symptomów w taki sposób, jakby to były oddzielne, niezależne schorzenia wymagające niezależ­nych, oddzielnych kuracji aplikowanych przez konkurujących ze sobą specjalistów.

Wiele z tych symptomów wynika czasami z innych przyczyn i ten fakt jest wykorzystywany do ukrycia sprawczej roli cukrzycy oraz do usprawiedliwiania drogich i nieefektywnych terapii przeciwko tym symptomom.

Epidemiczna cukrzyca typu II jest uleczalna. Kiedy doczytasz, czytelniku, ten artykuł do końca, będziesz to wiedział. Będziesz też wiedział, czemu nie jest rutynowo wyleczalna i jak ją leczyć. Będziesz także prawdopodobnie wściekły z powodu tego, co garstka chciwych ludzi zrobiła z całą społecznością ortodoksyjnej medycyny i z wierzącymi w nią pacjentami.

Czym jest ksylitol?

Czysty ksylitol jest białą krystaliczną substancją, która wygląda i smakuje jak cukier. Na etykietach żywności ksylitol jest szeroko klasyfikowany jako węglowodan, a w bardziej wąskiej terminologii jako alkohol wielowodorotlenowy. Ponieważ ksylitol jest powoli wchłaniany i częściowo wykorzystywany, można mówić o jego obniżonej wartości kalorycznej: 2,4 kalorii na gram lub 40% mniej niż inne węglowodany.

Ksylitol jest stosowany w żywności od 1960 roku. Jest popularnym słodzikiem dla diety cukrzycowej w niektórych krajach. W USA ksylitol jest zatwierdzony jako dodatek do żywności w nieograniczonej ilości w środkach spożywczych do specjalnych celów dietetycznych.

Ponad 25 lat badań bardzo różnych warunkach potwierdza, że ksylitol jest najlepszym słodzikiem dla zębów. Stosowanie ksylitolu ogranicza próchnice zębów, zarówno w grupach wysokiego ryzyka (wysokie występowanie próchnicy, złe odżywianie i niewłaściwa higiena jamy ustnej) oraz w grupach niskiego ryzyka (niska częstość występowania próchnicy z wykorzystaniem wszystkich obecnych zalecanych środków zapobiegania).  Bez-cukrowe gumy do żucia i cukierki wyprodukowane z ksylitolem jako głównym słodzikiem już otrzymały oficjalne akceptacje sześciu krajowych stowarzyszeń stomatologicznych.

Centrum Medyczne dr Michalaka
----- Biuletyn Medycyny Podziemnej -----
----------------------------------------------------------------------
*** 12 Błędnych Paradygmatów Współczesnej Medycyny ***

Paradygmat 8: Cukrzyca

Cukrzyca to choroba, która zbiera coraz większe żniwo na całym świecie, a szczególnie w Ameryce Północnej. Również w Polsce liczba cukrzyków rośnie lawinowo.

Jak sama nazwa choroby wskazuje, jest to choroba polegająca na tym, że organizm nie toleruje dłużej cukru jako paliwa i próbuje go wydalić do moczu. Robi to olbrzymim kosztem, gdyż potrzeba do tego dużych ilości wody i rozchwiewa się przez to cała gospodarka mineralna organizmu.

Istota choroby (mówimy o cukrzycy typu II dot. osób starszych) polega na tym, że receptory dla insuliny, od których zależy wpompowywanie cukru do komórek stopniowo przestają reagować na insulinę. Narastająca stopniowo oporność na insulinę jest jednym z elementów procesu starzenia się organizmu. Szybkość tego procesu zależy przede wszystkim od ilości węglowodanów w diecie.

1. Insulina i jej wpływ na organizm człowieka
Insulina jest hormonem białkowym produkowanym jest przez trzustkę. Najważniejszym bodźcem do produkcji insuliny jest poposiłkowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Działanie insuliny polega na transporcie glukozy do wnętrza komórek, co obniża stężenie tego cukru w krwi. Dalszy wzrost stężenia glukozy w krwi jest dla organizmu sygnałem, że ma go więcej, niż w danej chwili potrzebuje. Wtedy nadmiar cukru przechowywany jest pod postacią glikogenu wątrobowego i mięśniowego. Kiedy już zapas glikogenu jest wystarczający, cukier magazynowany jest wtedy pod postacią tłuszczu, w tkance tłuszczowej.
Insulina ma działanie anaboliczne (syntezy) nasilając proces wytwarzania glikogenu, białek i tłuszczów. Przeciwdziała reakcjom katabolicznym (rozpadu) oraz usprawnia wykorzystanie i spalanie glukozy w komórkach mięśniowych. Oprócz roli w regulowaniu metabolizmu glukozy, insulina jest także aktywatorem procesu lipogenezy (syntezy kwasów tłuszczowych), zmniejsza lipolizę (rozkład tłuszczów). Pobudza również transport aminokwasów (składników białek) oraz wzmaga ich odkładanie w komórkach mięsni szkieletowych. Wzmaga syntezę cząsteczek mRNA - matryc do produkcji białek swoistych dla każdego organizmu, jednocześnie doskonale współdziała z hormonem wzrostu potęgując jego działanie. Przy niedoborze insuliny dochodzi do zahamowania syntezy białek i ich rozpadu, z uwalnianiem do krwi aminokwasów, które służą wtedy do pozyskiwania z nich energii.