Gram Zdrowia

HISTORIA CUKRZYCY

W roku 1922 trzem kanadyjskim laureatom Nagrody Nobla, Bantingowi, Bestowi i Macleodowi, udało się w Toronckim Szpitalu Ogólnym ocalić życie czternastoletniej dzie­wczynki chorej na cukrzycę przy pomocy zastrzyków insuliny.6
Licencję na produkcję nowego cudownego leku uzyskała firma Eli Lilly, zaś społeczność medyczna pławiła się w chwale dobrze wykonanej roboty.
Dopiero w roku 1933 zaczęły dochodzić słuchy o pojawie­niu się nowej, podstępnej formy cukrzycy. Pierwsze doniesie­nie autorstwa Joslyna, Dublina i Marksa opublikowano w ma­gazynie American Journal ofMedical Sciences. W doniesieniu tym, zatytułowanym "Studies on Diabetes Mellitus" ("Bada­nia cukrzycy")7, jego autorzy omawiają pojawienie się epide­mii cukrzycy o ogromnym zasięgu, która przypomina cuk­rzycę z lat dwudziestych XX wieku, tyle że nie poddaje się leczeniu przy pomocy insuliny. Co gorsze, podawanie w jej przypadku insuliny czasami wręcz zabija pacjenta.
Tej nowej odmianie cukrzy nadano nazwę "cukrzycy in-sulinoopornej", ponieważ charakteryzował ją podwyższony poziom cukru we krwi i bardzo słaba reakcja na leczenie insuliną. Wielu lekarzom udało się uzyskać znaczne sukcesy w leczeniu tej odmiany cukrzycy za pomocą odpowiedniej diety. W latach trzydziestych i czterdziestych dowiedziano się bardzo wiele o związku między cukrzycą i dietą.
Na przełomie stuleci w Stanach Zjednoczonych na cukrzycę chorych było 28 osób na 10 000. Do roku 1933 ich liczba wzrosła o 1000 procent, czyniąc z niej chorobę, z którą stykało się coraz więcej lekarzy.8 Występując pod różnymi nazwami, choroba ta systematycznie się rozprzestrzeniała, rujnując w końcu zdrowie ponad połowy Amerykanów i czyniąc w latach dziewięćdziesią­tych XX wieku prawie 20 procent społeczeństwa niezdolnym do pracy.9
W roku 1950 społeczności medy­cznej udało się przeprowadzić próby insuliny w serum. Ujawniły one szyb­ko, że ta nowa choroba nie jest klasyczną cukrzycą, albowiem chara­kteryzowała się wystarczającym, a często nawet nadmiernym, pozio­mem insuliny we krwi.
Problem polegał na tym, że insu­lina nie działała - nie obniżała poziomu cukru. Ponieważ jednak ta choroba od niemal dwudziestu lat była znana pod nazwą cukrzycy, nazwano ją cukrzycą typu II, aby odróżnić ją od wcześniejszego typu I, którego przyczy­ną jest niedostateczna produkcja insuliny w trzustce.
Gdyby dietetyczne spostrzeżenia poprzednich dwudziestu lat zdominowały w owym czasie medyczną scenę, cukrzyca byłaby powszechnie uznana za wyleczalną, a nie za potencjal­nie możliwą do wyleczenia. W rezultacie w roku 1950 przy­stąpiono do poszukiwania kolejnego cudownego leku, tym razem na cukrzycę typu II.