Gram Zdrowia

Home Masters Dr. Henry Rozanski Herb Mięta - Mentha (Labiatae)

Mięta - Mentha (Labiatae)

Drucken
Es gibt keine Übersetzung gerade jetzt, aber wir können dies für Sie tun, wenn Sie möchten - schreiben Sie einfach ein Kommentar. Wir können auch bessere Übersetzung, wenn Google Übersetzer ist nicht genug für Sie.

Opis.

1. Mięta pieprzowa - Mentha piperita - bylina dorastająca do 90 cm wys., o miłym miętowym, ostrym zapachu i smaku; łodyga podnosząca się, ciemno-purpurowa; ulistnienie równoległe; liście jajowato-podługowate, brzegiem nierówno, ostro piłkowane; kwiaty zebrane w gęsty niby-kłos; kielich rurkowato-dzwonkowaty, o 5 ząbkach; korona z rurką ukrytą w kielichu, podzielona na 4-5 łatek, bez wyraźnych warg; pręcików 4; słupek 1; kwiaty liliowe. Roślina uprawiana dla celów farmaceutycznych i leczniczych.

2. Mięta polej - Mentha pulegium - bylinę, do 30 cm wys.; łodyga u nasady pełzająca, wyżej wzniesiona; liście eliptyczne lub odwrotnie jajowate, brzegiem drobno piłkowane; kwiaty wyrastające z kątów liści mają postać nibykłosów; korona różowa, owłosiona; kielich dwuwargowy, pięcioząbkowy. Kwitnie od lipca do września. Występuje w południowej części niżu; dochodzi do lini Warszawa - Poznań (południowe okolice Poznania i Warszawy). Rośnie nad brzegami wód, na terenach podmokłych,

3. Mięta długolistna - Mentha longifolia - bylina dorastająca do 100 cm wys.; łodyga, owłosiona; liście podługowate lub lancetowate, siedzące (bez ogonków) lub krótkoogonkowe, brzegiem grubo, nierówno ząbkowane lub ostro piłkowano-ząbkowane, z wierzchu nagie, spodem szaro kutnerowate (istnieją podgatunki o liściach owłosionych!); kwiaty - niby-kłoski gęste, walcowate; korona czerwonoliliowa lub różowa; kielich dzwonkowaty. Kwitnie od lipca do września. Roślina pospolita w całym kraju, występująca najczęściej masowo. Rośnie na wilgotnych brzegach rzek, stawów, źródeł, jezior, na bagnach i moczarach, na wilgotnych lub podmokłych polanach leśnych.

4. Mięta polna - Mentha arvensis - bylina do 40 cm wys.; łodyga podnosząca się, owłosiona, czterokanciasta, równomiernie owłosiona; ulistnienie równoległe; liście ogonkowe - jajowate, brzegiem piłkowane; kwiaty rurkowate bez wyraźnych warg, drobne, fioletowe. Rośnie w miejscach wilgotnych (podmokłe lasy, polany, łąki, brzegi wód). Pospolita w całym kraju.

Wszystkie wyżej opisane mięty są lecznicze.

Surowiec.

Surowcem jest ziele (górne odcinki) lub sam liść - Herba vel Folium Menthae. W zależności od jakiego gatunku surowiec pochodzi do nazwy rodzajowej dodaje się nazwę gatunkową, np. Folium Menthae piperitae (FP I, II, III, IV i V; w wolnej sprzedaży w aptekach i w sklepach zielarskich - opak. 20, 25 i 50 g), Herba (Folium) Menthae pulegii, M. longifoliae itd.

W aptekach i w sklepach zielarskich można także nabyć nalewkę miętową - Tinctura Menthae (płyn 25 i 35 g), wodę miętową - Aqua Menthae (na receptę wykonują apteki) i olejek miętowy - Oleum Menthae /Divapharma-Knufinke; Pollena Aroma/ - 10 ml. Popularne krople miętowe - Guttae Menthae (płyn 35 g) zawierają nalewkę miętową (95 g) i olejek miętowy (5 g). Krople miętowe powinny znaleźć się w każdym domu.

Ziele (liście) mięty zbiera się przed lub w czasie kwitnienia i suszy w temp. do 40o C.

Skład chemiczny.

W liściu mięty pieprzowej znaleźć można: olejek eteryczny - 0,5-1,5% (wg. J.K. Podlewskiego - ok. 2,5%), garbniki - 6-12%, goryczki, fenolokwasy, flawonoidy (apigenina, i luteolina, diosmetyna), karoten - do 40 mg!, kw. kawowy (0,5-2%), kw. chlorogenowy (0,7%), kw. ursolowy (0,3%), kw. oleanolowy (0,12%), betainę, argininę, fitosterol, tłuszcze, glukozę, ramnozę, sole mineralne (dużo boru, miedzi, sodu, żelaza, cynku, manganu, glinu, molibdenu i magnezu).

Mięta polej zawiera ok. 1% olejku eterycznego (max 1,5%), a w nim pulegon (80%), mentol, menton, azulen i piperiton. Ponadto ziele posiada saponiny trójterpenowe, garbniki, sole mineralne, flawonoidy i witaminy.

Ziele mięty długolistnej zawiera kw. ursolowy, kw. oleanolowy, saponinę - stachiozę, olejek eteryczny, a w nim piperiton, piperytenon i oksypiperiton.

W zielu mięty polnej występuje olejek eteryczny składający się z pulegonu, mentonu i piperitonu. Olejek ten nie zawiera mentolu !.

Pulegon zbudowany jest z 10 atomów węgla, 16 atomów wodoru i 1 atomu tlenu. Jest to keton terpenowy optycznie prawoskrętny, oleista ciecz o miętowo-winowym zapachu i smaku.

Mentol zbudowany jest z 10 atomów węgla, 20 atomów wodoru i 1 atomu tlenu, alkohol terpenowy o zapachu mięty i chłodzącym smaku, lewoskrętny optycznie, rozpuszczalny w eterze i w etanolu. Charakteryzuje się niską temperaturą topnienia, która wynosi 42,5o C.

Działanie.

Mięta pieprzowa, mięta kłosowa, mięta kędzierzawa, mięta japońska i mięta nadwodna, czyli gatunki zawierające mentol działają rozkurczowo, wiatropędnie, wykrztuśnie, uspokajająco, odkażająco, rozgrzewająco, żółciopędnie, znieczulająco i przeciwbólowo (w dużych stężeniach), odświeżająco, przeciwzapalnie, wzmacniająco, napotnie, moczopędnie; obniżają ciśnienie krwi (w dużych dawkach), rozszerzają naczynia wieńcowe (efekt krótkotrwały i przy dużej dawce); przywracają prawidłowe ruchy robaczkowe jelit; zwiększają wydzielanie soku żołądkowego, trzustkowego i jelitowego; regulują wypróżnienia; wywierają wpływ przeciwwymiotny.

Mięta polna i mięta, długolistna, czyli gatunki nie zawierające mentolu działają żółciopędnie, ściągająco, moczopędnie, rozkurczowo i trawiennie.

Wskazania: brak łaknienia, zaburzenia trawienne połączone z nudnościami, wymiotami i bólami brzucha, choroby wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, nerwobóle (+ kora lub owoc bzu czarnego), reumatyzm, obfity i tłusty posiłek, przeziębienie, zmarznięcie, nieżyty układu oddechowego (nalewkę miętowa oraz krople miętowe udrażniają i rozszerzają drogi oddechowe, co jest jednak zjawiskiem krótkotrwałym), kaszel, zaparcia, biegunka, choroby skórne (+ inne zioła), bezsenność (+ melisa), zdenerwowanie (efekt słaby), zgaga (są skuteczniejsze zioła, mięta często zawodzi), nieprzyjemny zapach z ust wydobywający się w rzeczywistości z żołądka lub jelit, w których zachodzą niepożądane procesy fermentacyjne (gnilne), sprue, stany zapalne i zakażeniowe układu pokarmowego, złe samopoczucie (+ ziele rozmarynu lub glistnika), choroby zakaźne.

Zewnętrznie (płukanki, przepłukiwanie, nasiadówki, okłady, przemywanie, kąpiele): piekące oparzenia (krople, olejek lub nalewka), świąd skóry (nalewka, krople), łojotok, stany zapalne skóry, jamy ustnej, gardła, powiek, gałki ocznej (stany ropne), łzawienie oczu, zapalenie pochwy i warg sromowych, rany, owrzodzenia (wyciągi alkoholowe), odparzenia, przetłuszczające się włosy, zmiany alergiczne, ukąszenia owadów (komarów, os, pszczół; piekące, bolące lub swędzące miejsce przemywać kroplami lub nalewką miętową), mięśnio- nerwo- i stawobóle (wcieranie olejku lub wyciągu alkoholowego), bolesne uderzenia (nalewka lub krople miętowe + nalewka arnikowa w równych częściach - do okładów – z wodą lub przemywań – w stanie nierozcieńczonym).

Napar: 2 łyżki suszu zalać 2 szkl. wrzącej wody; odstawić na 20-30 minut; przecedzić. Pić 3-4 razy dz. po 100-200 ml; dzieci do 1 r. ż. -11-22 ml, do 3 r. ż. - 15-30 ml, do 6 r. ż. - 28-50 ml, do 10 r. ż. -40-80 ml, do 15 r. ż. - 50-100 ml, 3-4 razy dz. Znakomita jest herbatka miętowa z mlekiem posłodzona do smaku, np. miodem.

Nalewka miętowa – Tinctura Menthae: pół szkl. suchego ziela (liści) mięty zalać 400 ml wódki; wytrawiać 14 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 5 ml.

Intrakt miętowy – Intractum Menthae: pół szkl. świeżego ziela zalać 400 ml gorącego alkoholu 40-60%; wytrawiać 10 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 40-60 kropli.

Aqua Menthae: 100 g (50-51 kropli) olejku eterycznego - miętowego wymieszać ze 10 ml spirytusu, wlać do 100 ml przeg. ciepłej wody i znów zamieszać energicznie. Zażywać 3-4 razy dz. po 30-40 kropli.

Rp.

Liść mięty - 1 łyżka

Ziele tymianku - 1 łyżka

Ziele majeranku - 1 łyżka

Liść melisy - 1 łyżka

Liść szałwi - 1 łyżka

Wymieszać. 2 łyżki mieszanki zalać 2 szkl. wrzącej wody; odstawić na 20 minut; przecedzić. Pić jak: napar miętowy.

Wskazania: ostre zaburzenia trawienne, bóle brzucha, niestrawność, biegunka, skurcze żołądka i jelit, bóle wątroby i trzustki, stany zapalne i zakażeniowe przewodu pokarmowego, kamica żółciowa, zastoje żółci, stany zapalne i zakażeniowe układu oddechowego, kaszel, przeziębienie, choroby zakaźne, złe samopoczucie po przejedzeniu.

Rp.

Liść babki - 1 łyżka

Liść mięty - 1 łyżka

Ziele dziurawca - 1 łyżka

Ziele krwawnika lub rumianku - 1 łyżka

Wymieszać. Przyrządzić i pić jak wyżej.

Wskazania: zaburzenia trawienia, biegunka, nieżyt jelit i żołądka, choroby wątroby, pęcherzyka i dróg żółciowych oraz trzustki, choroby skórne.

Rp.

Nalewka miętowa (krople) - 10 ml

Nalewka glistnikowa - 10 ml

Nalewka tymiankowa - 10 ml

Nalewka arcydzięglowa lub biedrzeńcowa - 10 ml

Nalewka melisowa - 10 ml

Płyny wymieszać. Zażywać 2-4 razy dz. po 2,5-3 ml (max 5 ml). Lek powinien znaleźć się u osób, u których występują ataki pęcherzyka żółciowego, bóle wątroby, skurcze jelit, ostre bóle żołądka i trzustki, bolesne miesiączkowanie, duszności, nerwice wegetatywne (np. serca, żołądka), bezsenność, zdenerwowanie z byle powodu oraz lęki. Preparat rozszerza drogi oddechowe, naczynia krwionośne, obniża ciśnienie krwi, znosi kłucie w sercu, rozkurcza mięśnie gładkie, działa silnie żółciopędnie, wykrztuśnie, wiatropędnie, uspokajająco, wzmacniająco, orzeźwiająco i rozluźniająco na mięśnie szkieletowe (znosi “spięcie" i leczy stres).

Wykazuje działanie przeciwwymiotne, przeciwbólowe i przeciwdrgawkowe.

Mięta - Mentha (Labiatae)
 


Cytat

Es gibt keine Übersetzung gerade jetzt, aber wir können dies für Sie tun, wenn Sie möchten - schreiben Sie einfach ein Kommentar. Wir können auch bessere Übersetzung, wenn Google Übersetzer ist nicht genug für Sie.
Na tym świecie zawsze znajdzie się niebezpieczeństwo, dla tych, którzy się go boją.

George Bernard Shaw